Hayatın kolaylığının parametresi rahatlıktır. Günlük davranışlarımızı idame ettirebilmek için gerekli olan şeydir. Bir de sululuk tadında rahatlık vardır, pek hoş bir şey olduğu söylenemez. Rahat konuşmak diye bir kavram var mesela, kafamızdakileri düşük miktarda filtreleyerek insanlara "ben rahatım yea", "ben takmıyorum hayatın değerlerini" veya "benim umrumda değil kalıplarınız" mesajı verir. Banyonun kapısını kapatmadan işeyebilirler. Kendileri gittikleri ilk iş mülakatında düzeleceklerdir.
Bir de rahat babalar vardır. Kızların rahat babası olabilir, erkeklerin babası zaten rahattır. Rahat babalar (ya da anneler) çocuklarının dışarı çıkmasına, dışarıdan geç dönmesine izin verirler. Toplamda fena bir düşünce olmasa da rahat baba olmak kendi düşünceme göre; bulunduğum ülkede, bir nevi kavat izlenimi yaratır bu kişiler.
Çeşit çeşit deyim/dilek/öbek vardır rahatla alakalı. "Allah rahatlık versin" denir uyurken; böyle şeylere cevap vermeyi bilmiyorum, o yüzden "sağol" diyorum veya "sana da iyi geceler" diyorum. Veya bir insana rahat batabilir. Rahat duramayanlar vardır. İçi rahat edemeyenler vardır.
İşte ben o son ikisindenim, aslında kendi halime bırakılsam yaklaşık 3 ay ortalama -20 derecede geçireceğim bir kış için son dakika hazırlığı yaparım, hiç öyle kasmam yok bottur, monttur diye. Ancak aile fertlerim rahat vermeyerek beni bu tip şeyler için erkenden hazırlıyorlar. Rahat edemiyorum, neden? Çünkü rahat ettirmiyorlar, son bir ayda gittiğim alışveriş merkezi gezisi 10'u geçmiştir ki bilen bilir bu benim için olabildiğince büyük bir sayı. Evet ömrüm boyunca kıçımdan terlerin geldiği yazlar yaşadım, kışların sıfırın altında geçtiği zaman sert ve ağır olduğunu zannettim. Hayır tarih yeniden yazılmayacak ama soğuk kavramını yeniden düzenlemem gerekecek kafamda, evet hazırlanmalıyım. Artık sadece 10 gün kaldı, hatta sen bunu okuyorken o bile kalmadı. Ama artık alışveriş merkezine gitmek istemiyorum, üstüme abik gubik şeyler giymek istemiyorum, ve üşümek de istemiyorum.
Bir de son olarak pek güzel bir şiir var rahatlığa vurgu yapan, hem de Orhan Veli'den:
Sokakta giderken, kendi kendime
Gülümsediğimin farkına vardığım zaman
Beni deli zannedeceklerini düşünüp
Gülümsüyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder